Wadą materiałów na spoiwach cementowych jest ich niska wytrzymałość na rozciąganie i mała zdolność do odkształceń. Materiały tego typu są kruche i bardzo podatne na pękanie, szczególnie pękanie wywołane zmianą długości (niezależnie od jej przyczyny). Punktem wyjścia dla niniejszej pracy była znana metoda badawcza metali pokazująca, że wywiercenie otworu przy wierzchołku rysy powoduje zmniejszenie naprężenia i spowalnia rozprzestrzenianie się rysy. Na podstawie przedstawionych badań stwierdzono, że zastępując część kruszywa naturalnego kruszywem gumowym, pozyskanym poprzez zmielenie wyeksploatowanych opon, można poprawić zdolność do odkształceń betonu (przed pojawieniem się rysy) wskutek zmniejszenia jego tendencji do pękania wywołanej skurczem. Niestety wyniki badań również potwierdzają, że pożądany, czyli niski moduł sprężystości i wysoka wytrzymałość są właściwościami, które się nawzajem wykluczają. Zastąpienie części kruszywa odpadami gumowymi pozwala korzystnie obniżyć moduł sprężystości, a zjawisko to można przewidzieć stosując granice Hashina-Shrikmana i rozpatrując beton modyfikowany gumą jako kompozyt dwufazowy. Reasumując, jeśli niska wytrzymałość nie jest przeszkodą, a priorytetem jest odporność na zmiany długości, wówczas dane są warunki do tego, by wykorzystać beton w sposób zrównoważony, wynikający z dodatkowego bonusu – wkładu w ochronę środowiska poprzez recykling wyeksploatowanych opon samochodowych.
Subscribe to magazine