Tradycyjnie betony o konsystencji wilgotnej są systemami trójskładnikowymi złożonymi z cementu, kruszywa i wody, przy czym do tej pory ani projektowanie tego typu mieszanek betonowych, ani ich optymalizacja nie zostały objęte żadnymi jednolitymi przepisami. W ostatnich latach coraz większego znaczenia nabiera stosowanie domieszek i dodatków, w następstwie czego nowoczesne mieszanki betonowe o konsystencji wilgotnej stopniowo przeistaczają się w system pięcioskładnikowy, dopuszczający nowe możliwości modyfikacji receptury. Opanowanie takiego systemu wymaga dogłębnej znajomości zależności zachodzących na poziomie technologii betonu. Niniejszy artykuł koncentruje się na wybranych aspektach optymalizacji receptury. W ramach optymalizacji receptury szczególnie istotna jest doświadczalna charakterystyka urabialności mieszanki betonowej o konsystencji wilgotnej. Stosowane w tym celu metody różnią się od tych, których używa się w przypadku mieszanek betonowych o typowej konsystencji. Artykuł poświęcony jest właśnie tym metodom. Niektóre z nich stanowią punkt wyjścia przy określaniu optymalnych parametrów zagęszczania dla wibropras. Na przykładzie zaprezentowane zostanie, w jaki sposób badania materiałowe i optymalizacje techniczne doprowadziły do opracowania nowego typu wibroprasy.
Subscribe to magazine